خبرنامه دانشجویان ایران: این روزها که «توسعه» کلمه مقدسی شده است و «تعامل با امریکا» کلاس دارد افکار عمومی انتظار رسیدن به آرزوی دیرینه‌اش برای برخورد با «هزاران» مورد فساد اقتصادی ریز و درشت را دارد؟ شاید اگر سران قوا و مدیران زیردستشان به فکر همایش برای «کشور بدون فساد» نمی افتادند داغ دل کسی تازه نمی‌شد.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، هر کس به صفحه تلویزیون نگاه می‌کرد که کرور کرور مدیر مملکتی با جدیت علیه «فساد اقتصادی» حرف می‌زنند یاد زمانی می‌افتاد که بدون «شل کردن سر کیسه» کارش در ادارات و ... راه نمی‌افتد؛ دیگر باروپذیری جدیت مسولان برای جنگ با «موریانه فساد» خیلی سخت شده است ولی زمانی که خبر از «نهیب» رهبر انقلاب آمد «دل» جماعتی شاد شد.

فرمانده اما برخلاف رویه‌ی مدارایش با مسولان کشور این بار سخت از اعماق وجود جامعه «تشر» زد:«نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه بطور ملموس مشاهده کنند. توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند. موفق باشید.»

دل جامعه خنک شد که گوشمالی تاریخی مدیران ارشد کشور برای اهمال کاری در برابر «فساد» خانه‌برانداز در برابر دیدگان مردم خبر از یک «درد تاریخی» می‌دهد اما مگر همین رهبر فرزانه انقلاب دستور نداده بودند که «با این امر مهم و حیاتی نباید بگونه‌ی شعاری و تبلیغاتی و تظاهرگونه رفتار شود. بجای تبلیغات باید آثار و برکات عمل، مشهود گردد. به دست اندرکاران این‌مهم تاکید کنید که بجای پرداختن به ریشه‌ها و ام‌الفسادها به سراغ ضعفا و خطاهای کوچک نروند و نقاط اصلی را رها نکنند. هرگونه اطلاع رسانی به افکار عمومی که البته در جای خود لازم است، باید بدور از اظهارات نسنجیده و تبلیغات‌گونه بوده و حفظ آرامش و اطمینان افکار عمومی را در نظر داشته باشد.»

کاش... کاش... کاش فرمان 8 ماده ای را به قاعده چشمان مسئولان قدیم و جدید کشور در «تابلویی» نصب کنند تا صبح به صبح قبل از اینکه به فکر «رابطه» و «توسعه» و «مدارا با استکبار» و «گرفتن حال دولت قبلی» و «دفاع از رئیس دفتر منحرف» و «خط قرمز کشیدن دور معاون اول» و «دفاع از فرزند لندن نشین» و... باشند فکری به حال درد مردم کنند.

فرمان 8 ماده ای «کتاب مقدس» مسئولان جمهوری اسلامی است... باشد عمل کردنش!

هرچند همین فرمانده خطاب به دانشجویان در پیامی تاریخی در روز 6 آبان سال 81 نوشتند: «امروز سرآغاز فهرست‌ بلند مسائل‌ کشور مسئله‌ی‌ عدالت‌ است‌. دانشجوی‌ جوان‌ اگرچه‌ خود برخاسته‌ از قشرهای‌ مستضعف‌ جامعه‌ هم‌ نباشد، به‌ عدالت‌ اجتماعی‌ و پر کردن‌ شکافهای‌ طبقاتی‌ به‌ چشم‌ یک‌ آرزوی‌ بزرگ‌ و بی‌بدیل‌ می‌نگرد.»

و حتی در سخنرانی در جمع دانشجویان شیرازی فرمودند:‌«شما اسم نیاورید، شما روی مصداق تکیه نکنید؛ شما پرچم را بلند کنید. وقتی پرچم را بلند کردید، آن کسی که مجری است، آن کسی که در محیط اجراء میخواهد کار انجام دهد، همه حساب کار خودشان را میکنند.»

باشد که همه‌‎ی ما بیدار شویم... .

خبرنامه دانشجویان ایران: حواشی و گفت و شنودهای مربوط به سخنرانی حسین شریعتمداری هنوز ادامه دارد. در هر رسانه ای که به این مسئله پرداخته می شود، نظرات متعدد مخاطبان پیرامون حضور شریعتمداری و فحاشی اعضای انجمن تهران به وی به اشتراک گذاشته می شود. موافقان و مخالفان شریعتمداری اما، هیچ کدام حمله و هتاکی های اعضای انجمن تهران را نمی توانند تایید کنند مگر معدودی که یا خودشان در جلسه فحاشی کردند و یا از حامیان آنها هستند.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روانشناسی مخالفان شریعتمداری نتایج قابل تاملی درباره آنها به دست خواهد داد. افرادی که با هریک جمله ای که شریعتمداری به زبان می آورد، بیش تر توهین می کردند. اگرچه رفتارهای این گروه مسبوق به سابقه است، اما آنقدر زننده بود که حتی سید حسن خمینی که منطقا و طبیعتا در حوزه نظر، اختلاف 180 درجه ای با شریعتمداری دارد، نیز به آن واکنش نشان داد.

مراسم شریعتمداری در دانشگاه تهران-آذر 93

سید حسن خمینی شب گذشته در مراسم گرامیداشت هفته پژوهش گفت: این روزها مشاهده می کنیم که در دانشگاه ها جلسات افراد را برهم می زنند و این کار بسیار غلط است؛ هرکسی از هر گروهی باید صحبت های خود را مطرح کند؛ مخالفان می خواهند در جلسه حضور داشته باشند و اگر نمی خواهند در جلسه شرکت نکنند.

تصاویر هوچی گری و حمله بی دلیل به یک سخنران و تحمل اعضای انجمن تهران از سوی شریعتمداری ، کامنت های تامل برانگیز مخاطبان را در پی داشت. در یکی از سایت های  اصلاح طلب پیامی با این محتوا به اشتراک گذاشته شده است: «کاش رییس جمهور از شریعتمداری یاد بگیرد»، یکی دیگر به بیانی طنز نوشته است:«داعش مسئولیت حمله به شریعتمداری را به عهده گرفت» و ...

دانشجویان شعار دهنده در حالی به راحتی وارد سالن برنامه ی بسیج دانشجویی دانشگاه تهران و سخنرانی مدیر مسئول کیهان شدند و آن را برهم زدند، که حتی در روز 16 آذر به خبرنگاران نیز رحم نکردند و با حرکاتی زشت آنها را به بیرون از سالن پرتاب کردند. سالنی که در آن مصطفی معین و علی مطهری هرچه می خواستند گفتند و هیچ کس به انها حمله ور نشد یا حتی کوچکترین انتقادی به به آنها نکرد. «تریبون یکطرفه» که منش «آزادی بیان» را خوار کرد.

چماق به دستان 18 تیر 78 -17  سال قبل

حالا 17 سال از دوم خرداد می گذرد. رفتارهای اینچنینی بی سابقه نیستند. خاطرات دانشجویی اعضای تشکلهای مسلمان را که ورق بزنیم؛ مراعات نظیر چماق، حمله، برهم زدن نشست، بیرون انداختن دانشجویان، حمله به رییس جمهور، آتش زدن عکس بالاترین مقام اجرایی کشور، شکستن شیشه های دانشگاه و قس علی هذا را زیاد به خاطر می آوریم. «چماق اصلاحات» برای دیروز امروز نیست، بعد از 18 تیر 78 ، 17 سال است که «آشوب» کلیدواژه تحرکات جریان مشخص و معین در وزارت علوم است. همان حلقه ای که 18 تیر را رقم زدند، امروز در وزارت علوم هستند و بسیاری از ناظران مشابهت های اتفاقات اخیر را با مدل برهم زدن برنامه ها در دوران اصلاحات از این منظر می نگرند.

«خبرنامه دانشجویان ایران»  با انتشار خاطرات آنهایی که زمانی از فعال ترین اعضای تشکلهای دانشجویی بودند، سابقه «چماق اصلاحات» طی 17 سال بعد از 18 تیر 78 را بازخوانی می کند:

مسعود فروغی درباره «آشوب» و چیزهایی که به چشم خود دیده است، می نویسد:

قدیم‌تر ها برای «آشوب» درست کردن می‌رفتند در مناطق خاصی از شهر? سراغ برخی چهره‌های خاص تا از آنها بخواهند در ازای پول یا هر چیز دیگری وظیفه خطیر «داد و فریاد» زدن و «نعره کشیدن» را برعهده بگیرند!

حالا اما در روزگاری که هزاران چشم از لنز دوربین عکاس‌ها در حال نگاه کردن به صحنه سیاست و جامعه است همان فرمول «بریز خراب کن برنامه‌شون» رو اجرا می‌شود ولی با یک تفاوت بزرگ: اگر قبلا مردان سیبیل کلفت با کت و شلوارهای یکدست و موهای فرفری «نعره» می‌کشیدند این روزها خانم‌ها و آقایانی در برخی دانشگاه‌ها هستند که لباس‌های شیک و به‌روزی هم می‌پوشند و حریف طلب می‌کنند.

یادم هست برای آغاز به کار انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه اصفهان به این دانشگاه رفته بودم? آن روز برای همراهی سخنران اصلی برنامه فکر می‌کردم حداکثر مخالفین سیاسی-فرهنگی روح حاکم بر اصالت اصلی انجمن‌های اسلامی می‌آیند و با سوال‌های چالشی برای سخنران هیجان برنامه را زیاد می‌کنند... اما از بدو ورود به سالن به یکباره 50 شاید هم 60 نفر دختر و پسر با تیپ‌های خاص! جوری فحش و ناسزا می‌گفتند که تا چند دقیقه یادم رفت اینجا دانشگاه است!

آن روز آن سخنران جوان و زیرک فحش‌ها را شنید و با احترام پاسخ گفت ولی هنوز در گوش من نعره خانم‌هایی است که برای «آزادی» به مخالفین خودشان بی حرمتی می‌کردند.

یا سال 87 در سلسه جلسات نقد عملکرد مدیریت طولانی آقای جاسبی یک تیم قوی و حرفه‌ای از کارمندان دانشگاه آزاد شرکت می‌کردند و ... یاد و خاطره شعبان بی‌مخ‌ها گرامی باد!

سال 88 وضع بدتر شد... و کمی خنده‌دار... جماعتی بودند که به اسم «مظلومیت» و «ضایع شدن» حقشان چنان به صورت منظم جلسات دانشجویی را بهم می‌زدند که آدم می‌ماند این دوستان دانشجو یا به اسم دانشجو که ادعای «باکلاس بودن» و «مدرن» بودن می‌کردند چگونه اینچنین توانایی دارند.

آشوب طلبان انجمن تهران در فتنه 88

پرتاپ «کفش» به سوی سخنرانی که «فتنه» را فاش می‌کرد و یا حمله و توهین به دانشجویانی که دروغ «تقلب» را قبول نمی‌کردند یک داستان بلند است... در روزگار «اندروید» و «دنیای دیجیتال» وقتی آدم با پدیده «نعره برای بهم زدن برنامه» مواجه می‌شود بیش از پیش به این واقعیت پی می‌برد که «پیشرفت ظاهری زندگی مدرن هیچ -و تاکید می‌شود هیچ- ربطی به بالا رفتن سطح شعور و معرفت آدم‌ها ندارد»

پشت کردن به سخنرانی که در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران در حال فاش کردن راز «فتنه گران» بود باز هم تکرار خواهد شد چون جماعتی فقط بلدند «آروغ روشنفکری» بزنند و از مدنیت «غربی شدن» ظاهر و باطن را یاد گرفتند همچنان زیر پرچم انجمن «اسلامی» برای روح «ماکیاول» سینه می‌زنند... .